Kasım gibiydi... Daha önceki senelerden aklımızda kalan Amerika rüyası için ailelerimize danışmaya karar verdik. Öncesinden gayet iyi araştırdık  ve Abd'ye en çok öğrenci gönderen şirketi tercih ettik. Ailelerimizin de iznini alarak görüşmeler başladı. Program hakkında detaylı bilgiler aldık ve bir maceradır atıldık. Atalarımız herşey için çokça laf söylemişler sağolsunlar. Bu durum için de en geçerlisi "Bindik bir alamete gedeyoz kıyamete" idi. 
Peşinatlar, taksitler, iş fuarları derken işimizi Amerika'nın doğa harikası, şu kartpostallardaki rengarenk ağaçların olduğu, New York ile Kanada arasındaki Vermont eyaletinin Manchester kasabasında bir hotelde seçtik... İş içimize yatmamıştı ama doğal güzelliklerin yanı sıra Albany, Boston, New York City, Niagara Şelalesi gibi yerlere olan yakınlığından dolayı çok da memnun kalmıştık. 
Derken araştırma süreci ve bir dönüm noktası olan vize sürecine girdik. www.turkishwat.com bu aşamada işimize çok yaradı. Work and Travel düşünen herkesin uğraması gereken bir site gerçekten. Daha önce vize görüşmesini tecrübe etmiş arkadaşların paylaşımları ve verdikleri bilgileri derleyerek soru-cevap şeklinde gelebilecek soruları ve vereceğimiz yanıtları belirledik. Sabah 6 gibi yola çıktığımızda 6.25te konsolosluktaydık. Randevumuz ise saat 7.45te idi. Oturduk bir cafeye birer çorba içtik heyecandan olan miğde bulantımızı geçirsin diye. Gittiğimizde 5-10 kişi vardı bekleyen zaten ama kalktığımızda rakam 30-40 olmuştu. "Ne çok giden varmış demek geldi içimden". Sonra hava alalım diye çıktık mekandan şöyle bir turladık ama görevliler konsolosluğa bırakın girmeyi yaklaştırmıyorlar bile. Derken yağmur atıştırmaya başlayınca geri geldik cafeye ve birer çay içiyorduk ki saat 7.25 olunca birer ikişer sıraya girildiğini gördük ve biz de yerimizi almak için ayaklandık. Listeden randevu saatimize ve ismimize baktılar onayladılar sıraya soktular. Burada tekrar baktılar ve gerekli belgeleri gözden geçirmemizi istediler. Baktık eksik yoktu ama fazla çoktu. 15-20 belgeden sadece 3 tanesini istediklerinde veryansın edecek duruma geldik ama işin ucunda vize vardı uslu uslu sıramızı bekledik ama hala konsolosluğun dışındaydık. Teker teker içeri alıp üst araması yaptılar ve görüşme yapacağımız banka veznelerini andıran salona yöneldik. Parmak izi verip belgeleri teslim edince oturduk koltuklara ve sıra numaramızın yanmasını bekledik. Burası lüks ve çok yoğun bir banka veznesini andırıyor ve tamamen Abd toprağı sayılıyordu. İçeri girmesi bir dert çıkması ayrı dert resmen bir kaleydi. Gözlemlerimizi yaparken görüşmesi devam edenlere kulak kabartıp neler sorduklarına ve nasıl sorduklarına bakıyorduk. Ayça 617 iken ben 618 idim. Tabi ben gayet rahat nasıl olsa Ayça girecek benden önce ben de kulak kabartıp tecrübelenip girecektim diye. Bir kadın, tipik amerikalı, sarışın, gözlüklü, asık suratlı gelene geçene red veriyor. Türkçe açıklamasını yaparak. Bakıyorum çocukların ingilizcesi benden iyi notları benden yüksek ama red alıyorlar içimde bir korku tufanı başladı "Ne olur Allah'ım bu aksiye denk gelmeyelim" derken sıra 610a kadar ilerliyor. 613e sıra geldiğinde yine aynı kadından çocuk red alıyor ve gidiyor bir de bakıyorum 618 yanıyor ve sıra o kadında. "Ben bittim" diyerek heyecanlı şekilde kalkıyorum yerimden ve gidiyorum yanına gülücükler saçarak. Gömlek üstü kazağımı giyip saçlarımı da yalatmıştım masum bir ifadeyle bakıyorum kadına. Nerede okuyorsun, Kaçıncı sınıftasın, Ortalaman kaç, Nereye gidip ne iş yapacaksın, Baban ne iş yapıyor, Abd'de tanıdığın var mı, Yurtdışına hiç çıktın mı gibi sorular soruyor ve maksimum beşer kelimelik yanıtlar vererek kendimden emin bir şekilde konuşuyorum. Son cümlesini söylemeden önce bana bir kağıt vermesi gerekiyordu pasaportumla beraber ve onu uzattığını görünce heyecan zirve yaptı kadının son cümlesini anlayamadım. Acaba verdim mi dedi, Sen eksik belgeleri gönder bakarız mı dedi, bi düşünelim de haber veririz mi dedi çelişkisi tam 3ay beynimi bulandırdı karıştırdı. Neyse görüşmem bittiğinde herkes gibi çıkmayıp Ayça'nın yanına oturup moral vermeye çalıştım çünkü o durumda gerçekten morale ihtiyacı vardı. Öss'de bile bu kadar heyecanlanmamıştı. 
Sıranın karışık ilerlediğini farkettikten sonra her an gelebilir düşüncesiyle bekliyoruz ve hemen karşımızda görüşen adamın ne kadar hızlı ve anlaşılmaz konuştuğunu ama bi o kadar da güleryüzlü cana yakın olduğundan bahsediyoruz. Ayça inşallah o gelmez derken numarası yanıyor ve adamın karşısına geçiyor. Adam iyi niyetli.. Heyecanını üstünden atsın diye Ayça'ya haftasonu naptın diye soruyor ama çalıştığımız diyaloglarda bu soru yoktu!!! Ve Ayça tıkanıp kalıyor ve sadece "I'm excited" diyor. Adam da hayır heyecanlı olmamalısın diye telkinde bulunuyor. Yine aynı diyaloglar devam ederken "Hangi bölümde okuyorsun" sorusuna yanıt "Food Engineering" olunca adam direk bu bölüm okuyanlar ne yapıyor diyor ve Ayça toparlayıp analiz yapıyoruz derken adam gıda mı üretiyorsunuz diye güzel toparlayıcı bir soru soruyor "Yes" yanıtıyla sorularına devam ediyor. Ailesinin mesleklerini söylerken şanslı olduğunu dile getiriyor ve beklenen yeşil kağıdı uzatıyor ama yine heyecandan son cümleyi anlayamayıp oradan ayrılıyoruz... 3 ay sonra pasaportlarımız vize basılı şekilde elimize ulaşıyor. 
Tam sevinirken danışmanımız Hale arıyor ve işlerimizin iptal olduğunu benzer lokasyonda yeni iş aradıklarını iletiyor. Şok olmuş durumdan kurtulmamız zaman alsa da Meksika Körfezinin kuzey kıyısı, Amerika'nın güneyi,  Teksas ile Florida'nın ortasındaki Mississippi eyaletinin Gulfport şehrinde bir restaurantta çalışacağımızı duymamız biraz olsun içimizi rahatlatıyor. 
Katrina Kasırgasının vurduğu bu yerde ingilizcemizi daha çok geliştirebileceğimizi düşünerek umutlanıyoruz.

Şimdilik herşey hazır ve gitmemize 6 gün kala bunları yazıyorum. Valizlerimiz henüz hazır değil tam olarak ama hava olarak kendimizi hazır hissediyoruz. Finaller bitse de gitsek diyoruz.
Hadi bakalım hayırlısı...